Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Ο ΠΕΤΡΟΣ - Μια πραγματική ιστορία από τον Χρήστο Καραγκιόζη.


Ο ΠΕΤΡΟΣ - Μια πραγματική ιστορία από τον Χρήστο Καραγκιόζη.


Την Τετάρτη 30/10 βρισκόμουν στο ΣΣ Θεσσαλονίκης για να κατέβω στην Αθήνα προκειμένου να συμμετάσχω στο συλλαλητήριο. Ήταν 11.30 και επειδή έπρεπε να πάρω φάρμακα μασουλούσα ένα ταλαίπωρο τυροπιττάκι περπατώντας στο κέντρο της τεράστιας, άδειας σχετικά, σάλας του ΣΣ προς την γραμμή 3 από όπου θα αναχωρούσε το τρένο. Ξαφνικά σκόνταψα σε μια βαλίτσα και μουρμουρίζοντας μια συγνώμη χωρίς να κοιτάξω συνέχισα να περπατώ. Δεν έκανα πάνω από 5 βήματα όταν άκουσα μια φωνή να με φωνάζει, Χρήστο!!! Γυρνώ και βλέπω τον Πέτρο, ιδιοκτήτη της βαλίτσας που σκόνταψα. Τι κάνεις εσύ εδώ, τον ρώτησα. Μα κατεβαίνω και γω στην Αθήνα για το συλλαλητήριο. Δίπλα στον Πέτρο δεν υπήρχε ψυχή. - Μόνος σου; Φυσικά, απαντάει, δεν θέλω να επιβαρύνω κανέναν άλλο. - Και πως θα τα καταφέρεις; Με το θάρρος μου, την αγάπη για την ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την υποχρέωση των κρατικών και ιδιωτών λειτουργών να με συμπαρασταθούν. - Είσαι σίγουρος τον ξαναρωτώ; Σε αυτή την χώρα; Όχι δεν είμαι απαντά, αλλά δεν μπορώ να ζω στο καβούκι του σπιτιού μου με την τηλεόραση, με τον φόβο μη και συμβεί κάτι εκεί έξω, η ζωή να περνά και γω να την βλέπω από το κουτί ή από το παράθυρο του σπιτιού μου. Η συμμετοχή η δική μου και των άλλων σαν και μένα στις συλλογικές μας δράσεις και ενέργειες με φέρνει σήμερα εδώ μόνο μου. - Η ώρα είχε ήδη πάει 12.00 και ένας σχετικά ευγενικός υπάλληλος του ΟΣΕ με ένα τρικοσμικό τρόπο (ο Πέτρος μου ζήτησε να μην βγάλω φωτογραφία) ανέβασε το Πέτρο στο τρένο. - Μετά χαθήκαμε με τον Πέτρο και ξανασυναντηθήκαμε την επόμενη στο συλλαλητήριο, έξω από το υπουργείο εργασίας.
Όπως καταλάβατε ο Πέτρος είναι σε καροτσάκι, παραπληγικός από ατύχημα εδώ και 14 χρόνια. Στο συλλαλητήριο ήταν ανάμεσα σε τουλάχιστον 40 άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια, όσοι ήταν και οι νεφροπαθείς, αιμοκαθαρόμενοι και μεταμοσχευμένοι. Αισθάνθηκα ντροπή και απόλυτη ένδεια για τους ομοίους μου που απουσίαζαν επιδεικτικά, αδιάφοροι, ωχαδελφιστές, που αυτάρεσκα απολαμβάνουν τις επιτυχίες άλλων και μεταθέτουν τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα τους σε άλλους. Που μεμψιμοιρούν συνεχώς ψελλίζοντας βρισιές για το σύστημα, τους συστημικούς, τους αντισυστημικούς, τους πρώην, τους νυν και τους επόμενους κυβερνώντες και εν τέλει περιμένουν ξανά στις εκλογές να εκφράσουν την αντίδραση τους, που και πάλι θα ξαναψηφίσουν τους ίδιους από φόβο μην και τυχόν αλλάζει η ήσυχη βολεμένη και τακτοποιημένη ζωή τους (έστω και πάσχοντες, κατά την ραγιάδικη έκδοση – υπάρχουν και χειρότερα -). Πραγματικά η εικόνα των Πέτριδων και η αντίστοιχη δική μας με συγκλόνισε. Αναλογίστηκα για αυτά που έρχονται, για αυτά που θα χαθούν : τα επιδόματα, τα φάρμακα, η πρόσβαση σε νοσοκομεία και ιατρούς, οι συντάξεις, Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Θα ξαναγυρίσει η αγωνία, ο φόβος της επιβίωσης, το τρέμουλο της ψυχής. Κλονίστηκα που τα δικαιώματα μου – μας που με τόσο κόπο κατακτήθηκαν θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος και δυστυχώς θα παρασύρουν και εμάς μαζί. Είναι κρίμα τόσο λίγοι να αγωνίζονται για τόσους πολλούς. Με αυτές τις εικόνες τρέφονται οι Σαμαροστουρναροβρούτσηδες. 
Στην ομάδα μας και ειδικά στους μεταμοσχευμένους (φοβητσιάρηδες και δειλούς) που νομίζουν ότι θα την «πηδήξουν» επειδή κρύβονται από την κοινωνία και τον εαυτό τους, ταιριάζουν τα λόγια του Μπρεχτ: 
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. 
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου.

ΥΓ. Ο Πέτρος είναι υπαρκτό πρόσωπο και το επεισόδιο που περιέγραψα περιληπτικά είναι απολύτως αληθής.

Καραγκιόζης Χρήστος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου